فضیلت نگاه با محبت به مؤمن

امام سجاد علیه السلام فرمودند:

نَظَرُ المؤمِنِ فِی وَجهِ أخیهِ المُؤمِنِ لِلمَوَدَّةِ وَ المَحبَّةِ لَهُ عِبادَةٌ؛

نگاه مؤمن به چهره ی برادر مؤمنش، از روی مهرورزی و محبت نسبت به او، عبادت است.

تحف العقول، ص ۲۸۲

مبنای دین، مهرورزی و محبّت است. مودّت و دوستی، گاهی در نگاه جلوه گر می‌شود، گاهی در رفتار و برخورد، گاهی در بذل و بخشش، گاهی در عفو و گذشت، گاهی در احسان و ایثار.
روابط برادران دینی باید بر پآیه‌ی دوستی و مودّت باشد. نگاه محبت آمیز، پیام دوستی قلبی و مهردرونی است. حتی نگاه به پدر و مادر از روی مهر و عاطفه و محبّت هم در روایات، عبادت شمرده شده و موجب اجر و پاداش الهی است.
انسان، به محبت نیاز دارد. داشتن محبت قلبی یک مرحله است، اظهار و ابراز آن دوستی و علاقه، مرحله‌ی دیگر است.
این حدیث، نشان می‌دهد دایره ی خداپرستی و عبادت، بسی وسیع است و از حالت‌های فردی و شخصی فراتر می‌رود و در نماز و روزه و تهجّد و ذکر، خلاصه نمی‌شود.
از زیبایی‌های دین، یکی هم این است که اگر دو مؤمن، با چشم محبت و مودّت به یکدیگر نگاه کنند و این نگاه، علاقه‌ی قلبی آنان را نشان دهد، همین هم نزد خداوند، عبادت به شمار می‌رود و مستوجب پاداش می‌گردد.
به فرموده یامام علی علیه السلام: «بالتودّد تکون المحبّةُ؛ تودّد و ابراز دوستی، محبّت می‌آورد.» (غررالحکم، ح ۴۱۹۴)
خلل پذیر بود هر بنا که می بینی
مگر بنای محبّت که خالی از خلل است.
(حافظ)
و چه زیباست، سیمای جامعه‌ای که در آن نگاه‌ها آمیخته به محبّت باشد، نه آلوده به تردید و بدگمانی و دشمنی و حسادت!

منبع: حکمت‌های سجادی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام سجاد علیه‌السلام)، پديدآورنده: جواد محدثی، ناشر: آستان قدس رضوی (به نشر)، 1390.